5 اختلال وجود دارد که ترس و اضطراب در آن‌ها عملاً توسط فرد احساس می‌شود و این اختلال‌ها به دو طبقه تقسیم می‌شوند: اختلال‌های ترس و اختلال‌های اضطرابی. ترس از این نظر با اضطراب فرق دارد که ویژگی آن نگرانی از یک موضوع خاص و خطرناک است. فوبی‌ها و اختلال‌های استرس پس از سانحه اختلال‌های ترس را تشکیل می‌دهند. در این اختلال‌ها یک موضوع مشخص موجب اضطراب می‌شود در اختلال‌های فوبیک فرد از موضوعی می‌ترسد مثل گربه ها که با واقعیت خطری که آن موضوع را آشکار می سازد هیچ تناسبی ندارد.

اختلال استرس پس از سانحه

در اختلال های استرس پس از سانحه بعد از اینکه فرد با رویدادی مواجه می‌شود که او را به مرگ یا آسیب جدی روبه رو کرده است دچار اضطراب و بی حسی می شود و بارها آن رویداد را در ذهن خود مرور می‌کند. برای مثال دانشجویی که در خوابگاه خود مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است امکان دارد بعد از این، آسیب را بارها در حافظه خود مرور کند، نسبت به دنیای اطرافش بی حس شود، از مردها دوری جوید و هر وقت که با یک مرد تنهاست دچار اضطراب شدید شود.

سوالات روانشناسی خود را در منوی بالای صفحه (قسمت روانشناس خوب) می توانید مطرح کنید..

اختلال های اضطرابی

اختلال وحشت زدگی، فوبی مکانهای باز و اختلال اضطراب فراگیر اختلال های اضطرابی هستند. در این اختلال‌ها موضوع خاصی فرد را تهدید نمی‌کند ولی با این حال او احساس می کند که بسیار مضطرب است و در اختلال وحشت‌زدگی فرد ناگهان و به کرات دچار حملات کوتاه اضطراب و وحشت شدید می‌شود.

احتمالا این مطلب نیز برای شما جالب است: آیا داشتن اضطراب فایده ای هم دارد؟

در فوبی مکان ها باز فرد می ترسد به مکان‌های عمومی برود زیرا از آن می ترسد که دچار حمله وحشت زدگی شود و هیچ کس به کمک او نیاید. از طرف دیگر در اختلال اضطراب فراگیر فرد دچار اضطراب و نگرانی می شود که می تواند کم و بیش ماه‌ها ادامه داشته باشد آنچه در تمام این اختلال‌ها مشترک است شکل بسیار اغراق آمیزی از ترس طبیعی و انطباق ای است که هر یک از ما در موقعیت های متعدد آن را احساس می‌کنیم.

پرهیز از اضطراب: اجتناب اساس و پایه ی تمام اختلالات اضطرابی است. هیچ کس دوست ندارد مضطرب شود. مردم معمولا با حذف چیزهایی که آنها را مضطرب می کند به اضطرابشان واکنش نشان می دهند. به نظر با عقل جور در می آید، نه؟ خوب، تا حدی بله و تا حدی خیر، پرهیز از اضطراب باعث کاهش آن می شود مشکل در آنجاست که این آسودگی موقت باعث افزایش تمایل فرد برای دوری از موقعیت های اضطراب آور می شود و به علاوه بر آن، دامنه ی وقایع اضطراب آور را نیز گسترش می دهد.

به مثال زیر توجه کنید:

سارا از رفتن به مهمانی و خصوصا جشنهای عروسی خوشش نمی آید. او همیشه نگران است که در این قبیل مجالس نتواند با دیگران خوب حرف بزند و لباسی به فراخوان مجالس بپوشد. سارا قبلا پی برده بود که پرهیز از این محافل سوده اش می گذارد. در نتیجه، بی درنگ و به بهانه های مختلف دعوت دیگران را رد می کرد و هر بار که از حضور در یکی از چنان محافلی نجات می یافت، نفس عمیقی از سر آسودگی می کشید. احساس آسودگی ای که به سارا دست میداد او را بیشتر ترغیب می کرد که از موقعیتهای اجتماعی دوری کند و در نتیجه از حضور در محافل خصوصی تر مانند شب نشینی های خانوادگی یا گردهمایی های همکاران خود نیز پرهیز می کرد.

هر بار که از چنین محافلی دوری می کرده اضطرب اش تا حدی تسکین می یافت. در نهایت، سارا متوجه شد که بسیار منزوی شده و تقریبا در هر موقعیتی که مردم اطراف اش باشند دچار اضطراب می گردد. حالا کارش به جایی رسیده که از صحبت کردن در محیط کار نیز دچار تنش می شود. تا آنجا که ممکن است از تماس تلفنی خودداری می کند و به اتاق مخصوص استراحت کارمندان نمی رود. اضطرابی که در ابتدا مهارشدنی بود حالا کل زندگی اش را تحت تأثیر قرار داده است پرهیز از اضطراب این گونه عمل می کند. در صورت مشکل در این حیطه می توانید از یک روانشناس کمک بگیرید.

پرهیز از اضطراب باعث تشدید آن میشود و غیرقابل مهارش می سازد.

همه ی ما از بعضی عناصر محیطی دوری می کنیم. شما ممکن است از نزدیک شدن به مار اجتناب کنید، اما این مسئلهی خیلی مهمی نیست چرا که به آسانی می توان از این جانور دوری گزید. ممکن است از موقعیت اجتماعی خاصی نیز دوری کنید که شما را مضطرب می سازد. مادامی که خودتان را مجبور می کنید حداقل در برخی محافل و موقعیت های اجتماعی حاضر شوید به احتمال زیاد اضطرابتان بیشتر نخواهد شد.

ما انسانها، به طور غیرقابل تصوری؛ مخلوطی از نیازهای بی شمار جسمی احساسی، فکری و روحی می باشیم که باید به تمامی ارضاء شوند. ناکامی در برآورده شدن هر کدام از نیازهای فوق می تواند به کل وجود ما لطمه وارد کند.
در این میان یک نیاز پایه ای و اساسی وجود دارد که عدم توجه و رسیدگی به آن، باعث شکست در ابعاد دیگر می شود.

نیاز اساسی ما:

این نیاز بنیادی، نیاز به عشق است. عشق به دیگران و عشق به خود. دلیل عمده نارضایتی ها و سرخوردگیها، فقدان عشق است.
این نیاز بنیادین بر بقیه نیازهای انسان، پیشی گرفته و مهم تر از آنها می باشد. بدون وجود عشق، احساس شادکامی شما خالص و واقعی نخواهد بود. عشق، پایه و اساسی است که تنها بر روی آن می توان یک زندگی موفق را بنا کرد. مهم نیست چه قدر دارایی دارید، شما تا زمانی که خودتان را دوست نداشته باشید و آنچه را که دوست دارید با مردم قسمت نکنید، نمی توانید از آن ثروت لذت کامل ببرید.

این مهم نیست که در زندگی صاحب چه چیزهایی شده اید و به چه موفقیت هایی نایل گشته اید. هیچ کدام از این چیزها نمی توانند جای نیاز شما را به عشق بگیرند.
یکی از بزرگترین مشکلات شما، ناتوانی در ارضای نیازتان به عشق میباشد. نیاز شما به عشق ورزی، با عشق ورزیدن به خودتان آغاز می شود. اگر شما قادر نباشید خود را دوست داشته باشید، بسیار مشکل خواهد بود که دیگران به شما عشق بورزند.

هرکدام از ما با یک سری از استعدادهای ویژه و منحصر به فرد به دنیا آمده ایم. کسی وجود ندارد که بتواند بهتر از شما باشد. شما دارای جایگاه ویژه ای در کل کاینات هستید و بلوغ یعنی کشف جایگاه و محل سزاوار خود در این عالم. حال بیایید ببینید چه چیزی را باید در این عالم بذل و بخشش کنید و برای انجام چه کاری در این جا حضور دارید و سپس آنها را به انجام برسانید.
این اکتشاف برای شما شادکامی عمیقی را به ارمغان خواهد آورد و عمق وجودتان را سرزنده و شاداب خواهد ساخت. برای انجام این کار، اول باید نقابی را که بر چهره حقیقی خود زده اید، کنار بزنید و خودتان را آن چنان که هستید، بپذیرید.
دنیا مانند یک آیینه است. آن چه را که هستیم به ما منعکس می کند. عشق بیشتر به خود، باعث عشق بیشتر به دیگران و قدردانی از آنها نیز شده و جهان را به مکان دیگری تبدیل خواهد کرد. برای همه ی ما دنیا مانند یک آیینه ی بزرگ و انعکاسی از وجود خود ماست. هر کدام از ما، جهان را از پشت شیشه های مختلف رنگی و بر اساس همان احساسی که نسبت به خود داریم، می نگریم.
آدم هایی که از دنیا تنفر دارند، از خودشان خوششان نمی آید. وقتی دارید با دیگران از در مخالفت وارد میشوید؛ در واقع آن، یک بخشی از خود شماست که در دیگران می بینید و آن را دوست ندارید. اولین گام برای ارزش نهادن و عشق ورزیدن به مردم و بهبود روابط با دیگران این است که بیاموزیم خود واقعیمان باشیم و خودمان را دوست داشته باشیم.

اگر احساس می کنید در عشق ورزیدن به خود دچار مشکل هستید حتما به یک روانشناس خوب مراجعه کنید.

درمان مشکلات جنسی : بدون تردید مشکلات جنسی بی نهایت شایع بوده و به همین لحاظ برای کمک به تعداد زیادی از همسران یا افرادی که این گونه مشکلات را تجربه می کنند نیاز قابل توجهی به خدمات درمانی وجود دارد. هر چند برآورد دقیق میزان بروز اختلال های جنسی دشوار است، اما مطالعات انجام شده بیانگر آن است که ۳۰ تا ۵۰ درصد مردان و زنان با این مشکلات جنسی مواجهند (استونتزا، ۱۹۸۸).

درصد شیوع مشکلات جنسی:

به عنوان مثال، در نمونه ای از زن و شوهرهای آمریکایی فرانک و همکارانش گزارش کردند که ۶۳ درصد از زنان و ۴۰ درصد از مردان حداقل یکی از اختلال های جنسی را تجربه کرده اند. درصد بالاتری میزان ناکافی پیش نوازی قبل از آمیزش گزارش شده است.
در بیست سال گذشته تعداد زن و شوهرهایی که در صدد درمان مشکلات جنسی خود بوده اند افزایش چشمگیری داشته است ( کاپلان، ۱۹۸۷). بعید به نظر می رسد که این روند واقعا بازتابی از افزایش میزان بروز مشکلات جنسی باشد و به احتمال زیاد نتیجه تغییر نگرش های اجتماعی و دستیابی به خدمات است.

در گذشته، زن و شوهرهای مبتلا به مشکلات جنسی یا به رابطه ناکامل خود در غیاب یک مؤلفه جنسی ادامه می دادند و یا در جستجوی شریک جنسی دیگری بر می آمدند. همان طور که نگرش های اجتماعی مربوط به امور جنسی تغییر بافته مراجعه به درمانگران جهت درمان مشکلات جنسی نیز مقبول تر شده است. عموم مردم آگاه شده اند که خدمات و فنون موجود می توانند بسیار موفقیت آمیز باشند.

وسایل ارتباط جمعی این پیام را مطرح می کنند که جنسیت بخش مهمی از ارتباط است، یعنی هر شخص (حتی زنان) بایستی به لذت جنسی، انگیختگی و ارگاسم دست یابند. بعلاوه، عموم مردم انتظارات بیشتری از روابط جنسی خود دارند. همچنین ظهور و پیدایش ایدز می تواند عاملی باشد تا زن و شوهرها به جای جستجوی ارتباط جنسی خارج از حریم خانواده خود در جهت بهبود مشکلات جنسی تشویق شوند (کاپلان، ۱۹۸۷). نتیجه کلی این است که تعداد زیادی از زن و شوهرها به دنبال ایجاد یک رابطه جنسی موفقیت آمیز هستند.

چرا افراد کفایت و توانایی جنسی را بسیار مهم تلقی می کنند؟؟

پاسخ های ساده ای به این سوال وجود ندارد. از دیدگاه زیست شناختی، فعالیت جنسی ایجاد کننده مکانیسمی است که به واسطه آن  تولید مثل امکان پذیر می گردد. به همین لحاظ رفتار جنسی پاسخی به سایق زیستی در نظر گرفته می شود که به بقای گونه های مختلف کمک می کند. با این حال، برای بسیاری از زن و شوهرها فعالیت جنسی کارکرد متفاوتی دارد. برای بعضی منشاء بروز عواطف و صمیمیت است. در حقیقت، شواهد قابل توجهی برای توصیف ارتباط نزدیک بین فعالیت جنسی و رضایت زناشویی وجود دارد (هالگین و همکاران، ۱۹۸۸).

در عمل، این امر نشان دهنده تاثیر دو جانبه ای است که در آن ناسازگاری جنسی،  نارضایتی زناشویی و ناهماهنگی زناشویی،  مشکلات جنسی را به وجود می آورند. از این رو، در تداوم و حفظ روابط سالم زناشویی وجود ارتباط جنسی رضایت بخش نقش و اهمیت فراوانی دارد. اما در نزد برخی دیگر فعالیت جنسی منبعی برای کاهش تنش است.

بدون در نظر گرفتن هر علتی، اکنون در وضعیتی هستیم که برای خیلی از زن و شوهرها روابط جنسی رضایت بخش هدفی بسیار با ارزش است و خواء ناخواه این هدف قابل بحث می باشد.
از دلایل دیگر گسترش روز افزون تعداد زن و شوهرهایی که برای درمان مشکلات جنسی خود به دنبال کمک می باشند می توان به تأكید بیش از حد افراد مسن بر عملکرد جنسی اشاره کرد. امروزه بسیاری از افراد بالای ۶۵ سال در عصری زندگی می کنند که توجه زیادی بر عملکرد جنسی دارند.

در حال حاضر بسیاری از زن و شوهرهای مسن انتظار ارتباط جنسی رضایت بخشی دارند و اگر در این زمینه با مشکلاتی هم مواجه شوند آمادگی لازم برای رفع این مشکلات را دارند. از اینرو، جامعه بزرگسلان نسبت به گذشته به میزان وسیع تری به دنبال کمک برای رفع این مشکلات می باشند.

با توجه به مهم بودن این رابطه و تاثیر آن بر رضایت زناشویی برای درمان مشکلات جنسی حتما به یک روانشناس خوب مراجعه نمایید.

منبع: کتاب درمان اختلالات جنسی، نویسنده: سوزان. اچ. اسپنس
منبع: https://rasekhoon.net/lifestyle/show/1388460

بهبود خلاقیت گاها توسط جامعه، نوع انتخاب رشته و نوع خانواده هم حاصل می شود:

جامعه هایی که خلاقیت را آسان می سازند

 در جامعه هایی که انرژی فیزیکی و روانی زیاد وجود دارد، به احتمال بیشتر از جامعه هایی که تمام انرژی صرف ادامه حیات می شود، خلاقیت پیشرفت میکند. جامعه هایی که با اقتصاد تجاری به تغییر و نوآوری بها می دهند بیش از آنهایی که به سنت ها و حفظ وضع موجود پای بندند، باعث بهبود خلاقیت می شوند. در جامعه هایی که تهدیدهای بیرونی یا کشمکش های درونی وجود دارد، خلاقیت پرورش می یابد.

رشته هایی که باعث بهبود خلاقیت می شوند

 در رشته هایی که شاغلان آنها می توانند به منابع اقتصادی و پایگاهی جامعه دست یابند، احتمال پیش برد خلاقیت افزایش می یابد. جایی که رشته ها بیش از اندازه به داوری هایی براساس ارزش های دینی، سیاسی، یا اقتصادی وابسته اند، احتمال پیش برد خلاقیت کاهش می یابد. در جایی هم که رشته ای بسیار مستقل از سایر حیطه های جامعه است و پیوند محدودی با آنها دارد، خلاقیت شکوفا نمی شود. رشته های بیش از حد دیوانسالارکه سخت و محکم سازمان یافته اند، ابتکار را محدود می کنند. حیطه هایی که در قبول اندیشه های نو از معیارهای سهل گیرانه پیروی می کنند، حیطه را کم ارزش می سازند، و آنهایی هم که معیارهای خیلی سخت را به کار می گیرند، راه را بر خلاقیت می بندند.

سوالات روانشناسی خود را در منوی بالای صفحه (قسمت روانشناس خوب) می توانید مطرح کنید..

زندگی خانوادگی که بهبود خلاقیت را آسان می سازد

 افرادی که در خانواده هایی بزرگ شده اند که منابع و انرژی زیادی را در راه ارضای کنجکاوی و بهبود خلاقیت صرف میکنند ممکن است بیش از آنهایی که از خانواده هایی برآمده اند که در آنها علاقه به هر چیزی بجز ادامه حیات منع می شود خلاق بارآیند. وقتی که در خانواده یادگیری با ارزش شمرده می شود، خلاقیت پرورش می یابد. جایی که خانواده ها بتوانند کودک را از طریق مدرسه، مربیان یا مکان های سازمان یافته هنری و ورزشی، با حیطه و با رشته ای اشنا سازند، به احتمال زیاد خلاقیت کودکان رشد می کند.

زمانی که افراد در خانواده هایی که به حاشیه رانده شده اند بزرگ می شوند و می خواهند این وضعیت را درهم بشکنند. احتمال بروز خلاقیت بالا می رود. برخی شواهد حاصل از مطالعات موردی نشان می دهد که تنوع بخشیدن به تجربه ها و محدود کردن روش های سنتی جامعه پذیری، و تجارب چالش انگیزی که توان و نیروی قرد را برای برخورد با موانع و ناملایمات به مبارزه می طلبد، خلاقیت را شکوفا می سازند (سیماتشنه و ۲۰۰)۔

احتمالا این مطلب نیز برای شما جالب است: آیا نوع شخصیت خود را می دانید؟

ویژگی های شخصی که خلاقیت را آسان می سازند

صفات شخصی مستعد خلاقیت عبارتند از: استعداد یا قریحه خاص، انگیزش درونی برای سخت کار کردن در رشته ای که فرد استعدادش را دارد، مهارت های بخوبی پرورش یافته تفکر واگرا، پذیرا بودن به تجربه، انعطاف پذیری، و داشتن سرشت غیرسنتی. برای اینکه فرد بتواند مشارکت خلاق داشته باشد باید مقررات حیطه و عقاید رشته را درونی سازد و از برخی جنبه های آنها نا خشنود باشد وسپس به تنوعی از اندیشه های تازه برسد. در این مرحله، هسته خلاقیت، یعنی شناسایی اندیشه های خوب وتازه، توانایی پای بندی به آنها و کنارزدن اندیشه های کمتر سودمند، فراهم می گردد.

فوبی های حیوانی جزیی از فوبی های اختصاصی هستند. چهار طبقه فوبی اختصاصی وجود دارد: (۱)  ترس از حیوانات خاص، معمولا گربه ها، سگها، پرنده ها (رایجتر از همه کبوترها)، موشها، مارها، و حشرات؛ (2) فوبی های موضوعات بی جان، از جمله کثیفی، ارتفاعات، فضاهای بسته، تاریکی، و مسافرت (۳) ترس از بیماری، آسیب، يا مرگ؛ و (۴) فوبی های خون.

فوبی های حیوانی، نظیر فوبی گربه، عموما در اوان کودکی شروع می شوند، و تقریبا هرگز بعد از بلوغ جنسی شروع نمی شوند، اغلب فوبی های حیوانی در کودکی متداول هستند، در بزرگسالی پشت سر گذاشته می شوند.

سوالات روانشناسی خود را در منوی بالای صفحه (قسمت روانشناس خوب) می توانید مطرح کنید..

فوبی های حیوانی بسیار متمرکز هستند:

ممکن است فردی از گربه ها به وحشت بیفتد، اما او می تواند به سگها و پرند گان علاقه مند باشد. فوبی های حیوانی درمان نشده می توانند ده ها سال بدون دوره بهبودی ادامه یابند.اکثر فوبیهای حیوانی (۹۵ درصد)، توسط زنان گزارش شده اند؛ آنها افراد نسبتا سالمی هستند وفوبی احتمالا تنها مشکل روانی آنهاست (مارکس، ۱۹۶۹: بوردون، بوید، ری، و برنز، ۱۹۸۸)

افراد مبتلا به فوبی حیوانی، گاهی اوقات می توانند به رویداد کودکی خاصی اشاره کنند که به اعتقاد آنها موجب فوبی شده است. به طور مثال فوبی های سگ می توانند با گاز گرفتن سگ آغاز شده باشند؛ فوبی پرنده می تواند در صورت نشستن یک پرنده روی شانه کودک، شروع شده باشد. در مجموع، حدود ۶۰ درصد بیماران فوبیک می توانند رویداد ایجاد کننده روشنی را شرح دهند.

سوالات روانشناسی خود را در منوی بالای صفحه (قسمت روانشناس خوب) می توانید مطرح کنید..

ولی در مورد ۴۰ درصد مبتلایان به فوبی های حیوانی، هیچ حادثه روشنی وجود ندارد:

بلکه فقط سرنخهای مبهمی را می توان از غبارهای حافظه کودکی بیرون کشید و آنها را مجزا کرد (اوست و هوگدال، ۱۹۸۱)، یک کودک به نظر می رسید که با خواندن ماجرایی درباره یک سگ جنگجو در قصه پریان، و بعد شنیدن اینکه یک سگ در خیابان پسری را گاز گرفته است، فوبی سگ را پرورش داده بود.

همبازیهای یک کودک با پر شوخی بیرحمانه ای با او کرده بودند، و او تا اندازه ای نسبت به پرندگان بیمناک بود. در هر مورد، چندین رویداد وجود دارد، که در طول زمان روی هم انباشته شده و می توانند به فوبی کمک کنند. اما پی بردن به رویدادهای اصلی، اگر وجود داشته باشند، می تواند بسیار دشوار باشد. معمولا فوبی های حیوانی پشت سر گذاشته می شوند، اما به دلایل ناشناخته، تعداد معدودی از آنها مقاوم می مانند و تا بزرگسالی ادامه می یابند.

احتمالا این مطلب نیز برای شما جالب است: برون هراسی چیست؟

فوبی های موضوع بی جان

 در تعدادی از ویژگیهای فوبی های حیوانی مشترک اند: ارتفاعات، فضاهای بسته، طوفانها، کثیفی، تاریکی، آب جاری، مسافرت، پرواز کردن با هواپیما، و باد اكثر این فوبی ها را تشکیل می دهند. مانند فوبی های حیوانی، نشانه ها بر یک موضوع متمرکزاند، و افراد از جهات دیگر از نظر روانی بهنجارند. گاهی اوقات، آغاز فوبی در حادثه آسیب زا نهفته است.

برای مثال، مرد نوزده ساله ای بعد از جان سالم به در بردن از هواپیمایی که در توقف بعدی سقوط می کند، فوبی هواپیما را پرورش می دهد. دختر هشت ساله ای که شاهد اصابت برق به یک پسر و کشته شدن او بوده است، فوبی رعد و برق را پرورش می دهد. این فوبی ها تا اندازه ای رایجتر از فوبی های حیوانی هستند، و آنها به طور مساوی در زنان و مردان رخ می دهند. برخلاف فوبی های حیوانی، آنها می توانند در هر سنی آغاز شوند.

چقدر ما شادیم؟ بیشتر مردم چه مقدار شادند؟ استاد اد دینر از دانشگاه مینه سوتا در تلاش برای پاسخ به این پرسش اطلاعات ۹۱۶ پژوهش زمینه یابی را در مورد شادمانی، رضایتمندی زندگی و سلامت ذهنی بیش از یک میلیون نفر در ۴۵ ملت سراسر دنیا گردآوری کرد ( مایرز و دينر، ۱۹۹۶).

او همه این داده ها را به مقیاسی از ۵ تا ۱۰ تبدیل کرد که در آن ۱۰ نشانگر شادی خیلی زیاد، ۵ بیان کننده بی تفاوتی و صفر نشانه ناشادی بود. متوسط رتبه بندی شادمانی ۶ است. به این ترتیب او نتیجه گیری کرد که یک فرد معمولی از شادی متوسطی برخوردار است. زمینه یابی های معدودی به میانگین رتبه بندی خنثای ۵ یا میانگین کمتر از ۵ دست یافته اند. این گزارش های مثبت از شادمانی در مورد همه گروه های سنی در هر دو جنس و تمام نژادهای مورد مطالعه به دست آمده است.

البته برخی گروه های اقلیت ناشاد بودند:

به ویژه الکلی های بستری، زندانیان تازه بازداشت شده، درمانجویانی که به تازگی تحت درمان قرار گرفته بودند، و دانشجویانی که زیر ستم سیاسی زندگی می کردند. همچنین در مورد نوسان رتبه بندی شادمانی تفاوت های جنسیتی و سنی وجود داشت (دينر و همکاران، ۱۹۹۹)، زنان و افراد جوان در مقایسه با مردان و افراد مسن، شادمانی و بدبختی بیشتری را  گزارش می گردند، نوسانهای جزیی در جنبه های شادمانی در طول حیات یافت می شد.

در پاسخ به سوال چقدر ما شادیم؟ می توان گفت با گذشت سن، رضامندی از زندگی اندکی افزایش می یافت در حالی که عاطفی بودن مثبت تا حدی افت پیدا می کرد. در یک نظر خواهی ملی از آمریکاییان، از هر ده نفر ۳ نفر خود راخیلی شاد، ۱ نفر نه خیلی شاد و ۶ نفر دیگر خود را نسبتا شاد» توصیف کردند.

ایران از لحاظ شاخص شادمانی در سال 2016 در بین 156 کشور رتبه 105 را دارا بود.

شادمانی چه تاثیری دارد؟ مارتین سلبگمن (۲۰۰۲) استدلال کرده است که هیجان های مثبت و منفی را برحسب اینکه تا چه اندازه ما را برای دادوستدهای برد – باخت یا برد – برد یا صفر – کل و یا نه صفر – کل آماده می سازند می توان از یکدیگر تشخیص داد. از دیدگاه تحولی، هیجان های منفی مانند ترس و خشم نخستین خط دفاعی ما علیه تهدیدها هستند. برای مثال، ترس و خشم به ما می گویند که خطر محتمل یا صدمه نزدیک است، هیجان های منفی توجه ما را به منبع تهدید هدایت میکنند و ما را برای جنگ با گریز مجهز می سازند.

هیجان های منفی ما را برای بازی های صفر کل که در آنها برنده و بازنده وجود دارد و برد و باخت یکسان است، بنابراین هیچ سود خالصی از این داد و ستد وجود ندارد، آماده می سازد. به همین سبب اصطلاح بازی صفر – کل به آن اطلاق می شود.

حال بررسی می کنیم که شادمانی چه تاثیری دارد؟ و یا در حقیقت هیجان های مثبت: هیجان های مثبت مثل لذت یا خشنودی به ما می گویند که چیز خوبی اتفاق می افتد. هیجانهای مثبت توجه ما را وسعت می بخشند و ما را از محیط فیزیکی و اجتماعی گسترده تری آگاه می سازند. این توجه گسترش یافته ما را برای پذیرش اندیشه ها و اقدام های تازه آماده میکند و بیش از مواقع عادی خلاق تر می شویم (آیزن، ۲۰۰۰).

به این ترتیب، هیجان های مثبت فرصت هایی را در اختیارمان میگذارند تا روابط بهتری ایجاد کنیم و بارآوری بیشتری از خود بروز دهیم. هیجان های مثبت ما را برای بازی های برد – برد یا نه صفر – كل اماده می سازند که در آنها هر دو طرف کار را با بیش از چیزی که با آن شروع کرده بودند به پایان می برند.

 این پیوند بازی های نه صفر – کل در هیجانهای مثبت بر استدلال رایت (۲۰۰۰) مبتنی است که می گوید پیشرفت تمدن در راستای افزایش تعامل های برد – برد و موسسه هایی است که از بازی های نه صفر – کل حمایت می کنند.

از این تحلیل روشن می شود که هیجان های منفی، آنگاه که هدف شناسایی اشتباه و حذف آنهاست، تفکر انتقادی دفاعی و تصمیم گیری بسیار متمرکز را آسان می سازند. هیجان های مثبت بارآوری و تفکر خلاق و توام با شکیبایی را آسان می کنند. مطالعه های مربوط به واقعیت گرایی افسرده مؤید این هستند که افراد افسرده داوران دقیق تری برای ارزیابی مهارت های خود می باشند و چیزهای مثبت و منفی را که بر آنها گذشته است دقیق تر به یاد می آورند و نسبت به اطلاعات مرتبط با خطر پذیری حساس ترند (اکرمن و دریوبیز، ۱۹۹۱).

 در مقابل، افراد شاد مهارت های خود را بیش برآورد می کنند و رویدادهای مثبت را بیش از منفی به یاد می آورند، اما برای برنامه ریزی زندگی بهتر تصمیم می گیرند، زیرا راهبردهای مهمی مانند کسب اطلاعات در مورد خطر پذیری سلامت را جستجو می کنند (اسپینوال” و همکاران، ۲۰۰۱).

حمایت اجتماعی در روانشناسی: از دیدگاه تحولی، زندگی همیارانه در گروه ها فواید زیادی را برای انسانها تضمین کرده است. این نوع زندگی به ما کمک کرده است تا خود را از آسیب حیوانات نیرومندتر حفظ کنیم، و بافتی به وجود آورده است که بتوانیم در آن انواع تکالیف مربوط به ادامه حیات مثل شکار، گرد آوری نیازمندی های زندگی و پرورش کودکان را بین خود تقسیم کنیم.

زندگی گروهی فایده غیر منتظره ای را نیز در برداشته است:

آن اینکه کمیت و کیفیت روابط اجتماعی مان برسلامت ما تأثیر عمیق بر جای می گذارند. افرادی که شبکه های حمایت اجتماعی بزرگ تر و پیوندهای اجتماعی نیرومندتر با اعضای شبکه های خود دارند از سلامت جسمی و روانی بهتر، بیماریهای معدودتر و افسردگی کمتر برخوردارند، از بیماری های جسمی و مسایل روانی زودتر بهبود می یابند، و خطر پذیری پایین تری در برابر مرگ دارند (تیلور، دیکرسون و کازینوکلین ۲۰۰۲؛ ساراسون و همکاران، ۱۹۹۹).

حمایت اجتماعی با برونگرایی همبستگی مثبت و با روان رنجوری همبستگی منفی دارد.

آنان شرایط را به گونه ای می سازند که احتمال بروز فشارهای روانی کاهش می یابد، مهارت های کنار آمدن مؤثرتری را پرورش می دهند و به هنگام نیاز برای یاری طلبیدن از اعضای شبکه خود شیوه های بین فردی مؤثرتری را به کار می گیرند. احتمال دارد که این ویژگی های بزرگسالی نتیجه وابستگی های مطمئن اوایل کودکی باشد.

شگفت آنکه افراد دارای حمایت اجتماعی ادراک شده بالا، به سبب اعتماد و مهارت های کنار آمدن مؤثرشان ممکن است نیاز کمتری به توسل به جلب حمایت شبکه اجتماعی داشته باشند.

سوالات روانشناسی خود را در منوی بالای صفحه (قسمت روانشناس خوب) می توانید مطرح کنید..

افرادی که در دوره نوزادی و کودکی از وابستگی مطمئن به مراقبان خود برخوردار بوده اند، در بزرگسالی از برقراری و حفظ روابط اجتماعی با کیفیت عالی تری برخوردارند. مداخله هایی که افراد را به جای اینکه در انزوا در نظر بگیرند، در شبکه های اجتماعی شان هدف قرار می دهند بیشتر احتمال دارد که حمایت اجتماعی و کیفیت روابط حمایتی را افزایش دهند. این مداخله ها عبارتند از، خانواده و ازدواج درمانی؛ روش درمانی چند سامانه ای برای کودکان، خانواده ها و شبکه های اجتماعی شان؛ برنامه های پیشگیری چند سامانه ای که برافراد، خانواده ها و اجتماع های گسترده تر آنان تمرکز دارند.

آیا حمایت اجتماعی را می توان افزایش داد؟ آیا مهارتی است که می توانیم یاد بگیریم؟

به نظر می رسد داشتن این حلقه حمایت اجتماعی و حفظ آن را مانند بسیاری از موارد دیگر ما از خانواده و اطرافیان خود یاد گرفته ایم. وقتی ما مهارت برقرای ارتباط درست را یاد بگیریم ثانویه به آن حلقه حمایتی اجتماعیمان را نیز می توانیم گسترش دهیم.